جماشلغتنامه دهخداجماش . [ ج َ ] (اِمص ) شوخی . || فریبندگی . || مستی . || درشتی . || (اِ) عربده . || (ص ) شوخ . || مست . || آرایش کننده و فریبنده . بعضی گویند به این معنی عربی ا
جماشلغتنامه دهخداجماش . [ ج َم ْ ما ] (ع ص ) رجل جماش ؛ مرد متعرض زنان ، کان یطلب الرکب الجمیش . (منتهی الارب ) (ذیل اقرب الموارد از قاموس ). || شوخ . دلربا. دلفریب .فسونکار. فس
جماشلغتنامه دهخداجماش . [ ج َم ْ ما ] (مص ) ملاقات دوستان به پنهانی . (ناظم الاطباء). دوستان را در پنهانی دیدن . (برهان ).
جماشلغتنامه دهخداجماش . [ ج ِ ] (ع اِ) آنچه میان نورد و دیوار سر چاه باشد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
جماشةلغتنامه دهخداجماشة. [ ج َم ْ ما ش َ ] (ع ص ) مؤنث جماش . (ذیل اقرب الموارد). رجوع به جماش شود.
جماشیلغتنامه دهخداجماشی . [ ج َم ْ ما ] (حامص ) شغل جماش . کار جماش : بازی نکند مگر بجماشی با زلف بنفشه عارض سوسن . ناصرخسرو.خاموشی لعل او چو می بینی جماشی چشم پرعتیبش بین .خاقان
نرگس جماشلغتنامه دهخدانرگس جماش . [ ن َ گ ِ س ِ ج َم ْ ما ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) چشم فسونگر. نرگس غماز : فغان که نرگس جماش شیخ شهر امروزنظر به دُردکشان از سر حقارت کرد.حافظ.
جحاشلغتنامه دهخداجحاش . [ ج ِ ] (اِخ ) ابن ثعلبه . پدر قبیله ای است از غطفان . (منتهی الارب ) (آنندراج ).
جحاشلغتنامه دهخداجحاش . [ ج ِ ] (ع مص ) زحمت دادن . || کوشش نمودن . (از منتهی الارب ). و رجوع به جحاس شود. || مدافعت کردن کسی را از خویشتن و دیگران . (از اقرب الموارد) (منتهی ال
جماشةلغتنامه دهخداجماشة. [ ج َم ْ ما ش َ ] (ع ص ) مؤنث جماش . (ذیل اقرب الموارد). رجوع به جماش شود.
جماشیلغتنامه دهخداجماشی . [ ج َم ْ ما ] (حامص ) شغل جماش . کار جماش : بازی نکند مگر بجماشی با زلف بنفشه عارض سوسن . ناصرخسرو.خاموشی لعل او چو می بینی جماشی چشم پرعتیبش بین .خاقان
نرگس جماشلغتنامه دهخدانرگس جماش . [ ن َ گ ِ س ِ ج َم ْ ما ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) چشم فسونگر. نرگس غماز : فغان که نرگس جماش شیخ شهر امروزنظر به دُردکشان از سر حقارت کرد.حافظ.
کیفاللغتنامه دهخداکیفال .(ص ) مردم رندپیشه و جماش و کوچه گرد و صاحب عربده و بدمست و لوند را گویند، و به این معنی به جای حرف ثانی ، نون هم آمده است . (برهان ). شخصی را گویند که رن
کیغاللغتنامه دهخداکیغال . (ص ) جماشی بود. آن که پنهانک دوست را بیند گویند کیغالکی کرد. (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 330). رجوع به کنغال و کنغالگی شود.