جان درلغتنامه دهخداجان در. [ دَ ](نف مرکب ) جلاد. (ناظم الاطباء). درنده ٔ جان . قاتل . کشنده . || جاندار. ذی روح . (ناظم الاطباء).
جاندرلغتنامه دهخداجاندر. [ رُ ] (اِخ ) از اسامی عطارد در هندی قدیم . (تحقیق ماللهند ص 105 س 8). || نام یکی از کتب نحوی و ادبی براهمه . (تحقیق ماللهند ص 65 س 7).
جان در پای کسی افشاندنلغتنامه دهخداجان در پای کسی افشاندن . [ دَ ی ِ ک َ اَ دَ ](مص مرکب ) جان فدای کسی کردن . جان در پای کسی باختن . (ارمغان آصفی ). رجوع بجان در پای کسی باختن شود.
جان در آستین داشتنلغتنامه دهخداجان در آستین داشتن . [ دَ تی ت َ ] (مص مرکب ) مهیای جانبازی بودن . جان نثاری کردن : عشقش حرام بادا بر یار سروبالاتردامنی که جانش در آستین نباشد.سعدی .
جان در بینی رسیدنلغتنامه دهخداجان در بینی رسیدن . [ دَ بی رَ / رِ دَ ] (مص مرکب ) بغایت تنگ و ستوه آمدن از زندگانی . (بهار عجم ) (آنندراج ). مشرف بمرگ گشتن . بحال مرگ درافتادن : تا تو از چشم
جان در پای کسی باختنلغتنامه دهخداجان در پای کسی باختن . [ دَ ی ِ ک َ ت َ ] (مص مرکب ) جان فدای کسی کردن . جان در پای کسی افشاندن . (ارمغان آصفی ).رجوع به جان باختن و جان در پای کسی افشاندن شود.
جان در پای کسی ریختنلغتنامه دهخداجان در پای کسی ریختن . [ دَ ی ِ ک َ ت َ ] (مص مرکب ) کنایه ازجان خود فدای جان او کردن . (بهار عجم ) : دست من گیر که بیچارگی از حد بگذشت سر من دار که در پای تو ر
جان در پای کسی افشاندنلغتنامه دهخداجان در پای کسی افشاندن . [ دَ ی ِ ک َ اَ دَ ](مص مرکب ) جان فدای کسی کردن . جان در پای کسی باختن . (ارمغان آصفی ). رجوع بجان در پای کسی باختن شود.
جان در آستین داشتنلغتنامه دهخداجان در آستین داشتن . [ دَ تی ت َ ] (مص مرکب ) مهیای جانبازی بودن . جان نثاری کردن : عشقش حرام بادا بر یار سروبالاتردامنی که جانش در آستین نباشد.سعدی .
جان در بینی رسیدنلغتنامه دهخداجان در بینی رسیدن . [ دَ بی رَ / رِ دَ ] (مص مرکب ) بغایت تنگ و ستوه آمدن از زندگانی . (بهار عجم ) (آنندراج ). مشرف بمرگ گشتن . بحال مرگ درافتادن : تا تو از چشم
جان در پای کسی باختنلغتنامه دهخداجان در پای کسی باختن . [ دَ ی ِ ک َ ت َ ] (مص مرکب ) جان فدای کسی کردن . جان در پای کسی افشاندن . (ارمغان آصفی ).رجوع به جان باختن و جان در پای کسی افشاندن شود.
جان در پای کسی ریختنلغتنامه دهخداجان در پای کسی ریختن . [ دَ ی ِ ک َ ت َ ] (مص مرکب ) کنایه ازجان خود فدای جان او کردن . (بهار عجم ) : دست من گیر که بیچارگی از حد بگذشت سر من دار که در پای تو ر