لغتنامه دهخدا
تیهور. [ ت َ ] (ع ص ، اِ) (از «ت هَ ر») زمین رست و هموار. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). زمین پست و هموار . || بیابان دشوار. (منتهی الارب ). || مابین اعلای وادی و اسفل آن . || مابین اعلای کوه و اسفل آن . || مرد متکبر. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || بز