تکیه گاهلغتنامه دهخداتکیه گاه . [ ت َ ی ِ ] (اِ مرکب ) محل تکیه و محل آسایش و محل سکون و استراحت و متکا. (ناظم الاطباء). مسند. (آنندراج ). محل اتکا. تکیه جای . آنجا که بدان تکیه کنن
تکیه گاهفرهنگ انتشارات معین( ~.) [ ع - فا. ] (اِمر.) 1 - جای تکیه دادن . 2 - پشتی . 3 - پشت و پناه . 4 - آن چه وزن جسمی را تحمل کند (فیزیک ).
تکیهگاهفرهنگ مترادف و متضاد۱. بالش، متکا، مخده، ۲. اتکا، نقطه اتکا، گرانیگاه ۳. پشتوپناه، پشتیبات، حامی ۴. تکیهگه
