بی کسلغتنامه دهخدابی کس . [ ک َ ] (ص مرکب ) (از: بی + کس ) بی یار و یاور. (ناظم الاطباء) : ازین تخمه بی کس بسی یافتندکه هرگز بکشتنش نشتافتند. فردوسی .ولیکن خواست تا شاهان بدانندک
بی کسفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. تنها؛ بییار.۲. کسی که دوست و آشنا و خانواده ندارد؛ غریب؛ بیچاره؛ بینوا.
بیکثلغتنامه دهخدابیکث . [ ب ِ ک َ ] (اِخ ) یاقوت ، ذیل بنکث نویسد که بیکث نیز آمده است . لسترنج در سرزمینهای خلافت شرقی (ص 511) به همین دو صورت نیز آورده است و اما در حدود العال
بی کسانلغتنامه دهخدابی کسان . [ ک َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان کاکی که در بخش خورموج شهرستان بوشهر واقع و دارای 101 تن سکنه است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7).
بی کسیلغتنامه دهخدابی کسی . [ ک َ] (حامص مرکب ) حالت و کیفیت بی کس . بی خویشاوندی . || غربت . تنهایی . (ناظم الاطباء) : چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک اﷲکه روز بی کسی آخر نمیروی ز سر
بی کسانلغتنامه دهخدابی کسان . [ ک َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان کاکی که در بخش خورموج شهرستان بوشهر واقع و دارای 101 تن سکنه است . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7).
