دللغتنامه دهخدادل . [ دِ ] (اِ) قلب و فؤاد. (آنندراج ). قلب که جسمی است گوشتی و واقع در جوف سینه و آلت اصلی و مبداء دَوَران خون است . (ناظم الاطباء). عضو داخلی بدن بشکل صنوبر
گفتنلغتنامه دهخداگفتن . [ گ ُ ت َ ] (مص ) (از: گف (= گو) + تن ، پسوند مصدری ) پهلوی ، گوفتن جزء اول از ریشه ٔ فارسی باستان گَوب ، و رجوع شود به نیبرگ ص 84، 85، کردی گوتن ، وخی ژ
دل پردازلغتنامه دهخدادل پرداز. [ دِ پ َ ] (نف مرکب ) که دل بدان سرگرم و متوجه باشد. خالی کننده ٔ دل از غم . تهی کننده ٔ دل از غم . تسلی دهنده ٔ دل : گهی در گوش دلبر راز گفتن گهی غمه
دل دادنلغتنامه دهخدادل دادن . [ دِ دَ ] (مص مرکب ) عاشق شدن . دلداده گشتن . علاقه یافتن . فریفته شدن . دوستدار کسی یاچیزی شدن . گرم الفت گردیدن . (آنندراج ) : نکشم ناز ترا و ندهم د
دلای دلای خواندنلغتنامه دهخدادلای دلای خواندن . [ دِ دِ خوا / خا دَ ] (مص مرکب ) دلی دلی [ دِ ل ِی ْ دِ ل ِی ْ ] خواندن . دل ای دل ای دل گفتن به آواز یا در آواز. رجوع به دلی دلی خواندن شود.
