بلندگولغتنامه دهخدابلندگو. [ ب ُ ل َ ] (نف مرکب ) بلندگوی . بلندگوینده . آنکه یا آنچه به صدای بلند سخن گوید. || (اِ مرکب ) اسبابی که تغییرات جریان برق را در یک دستگاه مخابراتی تبد
بلندگوفرهنگ فارسی طیفیمقوله: مادۀ آلی لیدکنندۀ مصنوعیصدا، مگافون، باند، گوشی تلفن، زنگ در، زنگ دوچرخه، بوق، آمپلی‌فایر ≠ میکروفن، دهنی، وسیلۀ شنوایی
بلندگویلغتنامه دهخدابلندگوی . [ ب ُ ل َ ] (نف مرکب ، اِ مرکب ) بلندگوینده . بلندگو. رجوع به بلندگو شود.