بلعةلغتنامه دهخدابلعة. [ ب ُ ع َ ](ع اِ) سوراخ بکره و چرخ چاه . (منتهی الارب ). سوراخ آسیا. (از اقرب الموارد). ج ، بُلَع. (منتهی الارب ).
بلعةلغتنامه دهخدابلعة. [ ب ُ ل َ ع َ ] (ع ص ، اِ) مرد بسیارخوار. (منتهی الارب ). شخص اکول . (از ذیل اقرب الموارد از لسان ). بُلَع. بَولَع. پرخور. گلوبند. شکم بنده .
بالةلغتنامه دهخدابالة. [ ] (اِخ ) شهری است در یهودیه که در یوشع بلهه و بلعه خوانده شده است و آن دیرالبلح می باشد که نزدیکی غزء واقع است . (از قاموس کتاب مقدس ).
پرخورلغتنامه دهخداپرخور. [ پ ُ خوَرْ / خُرْ رْ ] (نف مرخم مرکب ) اَکول . بسیارخوار. پرخوار. جَوّاظ. شکمخواره . بُلَع. بُلَعة.بولع. مِبلع. مقابل کم خور. و رجوع به پرخوار شود.
بلعلغتنامه دهخدابلع. [ ب ُ ل َ ] (ع ص ) مردبسیارخوار. پرخور. اکول . || (اِ) ج ِ بُلعة. (منتهی الارب ). سوراخ بکره . و رجوع به بلعة شود.