بقاییلغتنامه دهخدابقایی . [ ب َ ] (اِخ ) میرابوالبقا، از قصبه ٔ تفرش است . مردی است خوش رفتار ومؤدب و شوخ طبع، خالی از نفاق و دورویی . از اوست :نسیم صبح چو بویی ز زلف یار گرفت ج
بقاییلغتنامه دهخدابقایی . [ ب َ ] (اِخ ) از سخن سنجان قهستان است و شاعری خوش بیان و در فن معانی و بیان استاد. از اوست :بدور حسن تو پرسند گر ز مردم راست ز صد هزار نگوید یکی دلم بر
بقاییلغتنامه دهخدابقایی . [ ب َ ] (اِخ ) معروف به مولانا بقایی کمانگر. از اوست :لب بدندان چه گزی از پی خاموشی من ناله ام را چو سبب آن لب و دندان شده است . (از صبح گلشن ).تا بزلف
بقاییلغتنامه دهخدابقایی .[ ب َ ] (اِخ ) محمد حسین خلف یادگار بیگ حالتی . از فضلاء شعرا بود و بناگاه جنونی بر او رسید که پدر خود را مسموم ساخت و بقصاص جان خود نیز باخت . از اوست :
بغاییلغتنامه دهخدابغایی . [ ب َ ] (اِخ ) دهی از دهستان میان ولایت بخش حومه ٔ شهرستان مشهد. سکنه 291 تن . آب از قنات . محصول آنجا غلات چغندر، بن شن . شغل اهالی آن زراعت و مالداری
بغاییلغتنامه دهخدابغایی . [ ب َ ] (حامص ) بغا بودن . هیزی . حیزی : نه هم آن مردمان چنین گویندکه بغایی طریق ما باشد.مسعودسعد (دیوان چ 1 ص 109).
بهاییلغتنامه دهخدابهایی . [ ب َ ] (ص نسبی ) گران بها. پرقیمت . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). || فروشی . قابل سودا. (فرهنگ فارسی معین ). فروختنی . قیمتی : من گفتم یا هذا این
ناوفادارلغتنامه دهخداناوفادار. [ وَ ] (نف مرکب ) بی وفا. که وفا و بقایی ندارد. مقابل وفادار. رجوع به وفادار شود : جهان دلفریب ناوفادارسپهر زشتکار خوب منظر.ناصرخسرو.
دیودولتلغتنامه دهخدادیودولت . [ وْ دَ / دُو ل َ ] (ص مرکب ) (از: دیو فارسی + دولت عربی ) تیزدولت . که دولت او را بقایی نبود و زود زوال پذیرد و برطرف گردد. (برهان ) (ناظم الاطباء).
گرانیلغتنامه دهخداگرانی . [ گ ِ ] (حامص )مقابل ارزانی در نرخ . گرانی بها: این روزها گرانی بیداد می کند. || سختی . دشواری : چون چنین است مرا بی تو بقایی نبودبه بود گر بروم زود و گ
هم صفلغتنامه دهخداهم صف . [ هََ ص َف ف / ص َ ] (ص مرکب ) هم ردیف . در شمارِ... . دو تن که مشمول یک حکم باشند : چو در گنبدی هم صف مردگانی ز گنبد برون آ، بقایی طلب کن .خاقانی .
بازماندنلغتنامه دهخدابازماندن . [ دَ ] (مص مرکب ) باقی ماندن . (ناظم الاطباء). بجای ماندن . به یادگار ماندن : بمرد او و آن تخت از او بازمانداز آن پس که کام بزرگی براند. فردوسی .من و
