بغیبغةلغتنامه دهخدابغیبغة. [ ب ُ غ َ ب ِ غ َ ] (اِخ ) ملکی و چاهی متعلق به آل آن حضرت (ص ). (از ناظم الاطباء).
بغبغةلغتنامه دهخدابغبغة. [ ب َ ب َ غ َ ] (ع اِ صوت ) حکایت نوعی از هدیر شتر.(آنندراج ) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (متن اللغة).
بغبغةلغتنامه دهخدابغبغة. [ ب َ ب َ غ َ ] (ع مص ) خرخر کردن خفته . (ناظم الاطباء). خرخر کردن در خواب . (آنندراج ) (منتهی الارب ) (متن اللغة). || پا سپر کردن و وطی نمودن . (از منته
بغبغةلغتنامه دهخدابغبغة. [ ب ُ ب ُ غ َ ] (اِخ ) زمینی است بمدینه . (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (منتهی الارب ). || چشمه ای است بسیار آب و نخل مر آل آن حضرت را (ص ). (منتهی الارب ).
بغیبغلغتنامه دهخدابغیبغ. [ ب ُ غ َ ب ِ ] (ع اِمصغر) مصغر بُغْبُغ. از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). رجوع به بغبغ شود. || عدا طلقاً بغیبغاً؛ وقتی گویند که دور ندود. (منت
احامرلغتنامه دهخدااحامر. [ اُ م ِ ] (اِخ ) کوهی است از کوههای حمی ضریه . (معجم البلدان ). || شهری است . || موضعی است به مدینه که به بغیبغة اضافه کنند.
احامرالبغیبغةلغتنامه دهخدااحامرالبغیبغة. [ اُ م ِ رُل ْ ب ُ غ َ ب ِ غ َ] (اِخ ) موضعی است به مدینه . رجوع به بغیبغه شود.
عین ابی نیزرلغتنامه دهخداعین ابی نیزر. [ ع َ ن ُ اَ ن َ زَ ] (اِخ ) ضیعه ای است که حضرت علی علیه السلام آن را همراه ضیعه ٔ دیگری بنام بغیبغة وقف فقرای اهل مدینه و ابن السبیل کرد. و ابون
بغبغةلغتنامه دهخدابغبغة. [ ب َ ب َ غ َ ] (ع اِ صوت ) حکایت نوعی از هدیر شتر.(آنندراج ) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (متن اللغة).
بغبغةلغتنامه دهخدابغبغة. [ ب َ ب َ غ َ ] (ع مص ) خرخر کردن خفته . (ناظم الاطباء). خرخر کردن در خواب . (آنندراج ) (منتهی الارب ) (متن اللغة). || پا سپر کردن و وطی نمودن . (از منته
