بشیزلغتنامه دهخدابشیز. [ ب َ ] (اِ)پشیز. پشیزه . پولی باشد که از مس زنند و خرج کنند وبعضی گویند درم برنجین بود و چیزی که بجای درم ستانند. (اوبهی ). چیزی بود که بجای درم رود، گوی
بشیزهلغتنامه دهخدابشیزه . [ ب َ زَ / زِ ] (اِ) بشیز. پشیز. رجوع به کلمات مذکور شود. || فلس : تنش پر بشیزه ز سر تا میان بکردار پرغیبه برگستوان . (گرشاسب نامه ).بشیزه بشیزه تن از ر
بریزگویش اصفهانی تکیه ای: beriǰ طاری: beriǰ طامه ای: boreǰ طرقی: beriǰ کشه ای: beriǰ نطنزی: bariǰ / beriǰ
بشیزهلغتنامه دهخدابشیزه . [ ب َ زَ / زِ ] (اِ) بشیز. پشیز. رجوع به کلمات مذکور شود. || فلس : تنش پر بشیزه ز سر تا میان بکردار پرغیبه برگستوان . (گرشاسب نامه ).بشیزه بشیزه تن از ر
پشیزفرهنگ انتشارات معین(پَ) [ په . ] (اِ.) 1 - پول فلزی کم بها. 2 - خردترین سکة عهد ساسانیان ، بشیز. 3 - سکة قلب . 4 - فلس ماهی ، پولک .
گزنلغتنامه دهخداگزن . [ گ َ زَ ] (اِخ ) نام شهری است در غرب ایران که نام دیگرش شیز و مولد زرتشت است . گزن یا گنگ . (گزنکا) (گادزاکا یا (گادزا) نامیده اند و در زبان ارمنی و سریا
احمدلغتنامه دهخدااحمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) ابن منیربن احمدبن مفلح ابوالحسین الاطرابلسی الشاعر الرفاء، ملقب بمهذب الملک یا مهذب الدین عین الزمان . مولد او به سال 473 هَ .ق . و وفات
گیلیلغتنامه دهخداگیلی . (ص نسبی ) گیلانی . از مردم سرزمین گیلان . منسوب به گیلان . (از برهان قاطع). از گیلان : همه مرزبانان زرین کمربلوچی و گیلی به زرین سپر. فردوسی .چو شب گیل ش
