براهیملغتنامه دهخدابراهیم . [ ب ِ ] (اِخ ) ابراهیم خلیل اﷲ : بزرگی که با آسمان همبر است ز نسل براهیم پیغمبر است . فردوسی .نبیره ٔ سماعیل پیغمبر است که پور براهیم نیک اختر است . فر
براسیملغتنامه دهخدابراسیم . [ ب َ ] (ع اِ) ج ِ برسام .(منتهی الارب ) (اقرب الموارد). رجوع به برسام شود.
پرهاملغتنامه دهخداپرهام . [ پ َ ] (اِخ ) نامی است پارسی باستانی (کذا) و معرب آن براهیم است . (برهان قاطع).
خوشناملغتنامه دهخداخوشنام . [ خوَش ْ / خُش ْ ] (ص مرکب ) نکونام . صاحب حسن شهرت . صاحب شهرت نیکو. دارای شهرت نیکو. مقابل بدنام . (یادداشت مؤلف ) : براهیم خوشنام کز مدحش الاصفات ب
دبهلغتنامه دهخدادبه . [دَب ْ ب َ / ب ِ ] (اِ) کنایه از دبر است : گرز به دبه ٔ او درنهد چنانکه بودسزای ، گایان کردن چو رایگان بیند. سوزنی .بباد فتق براهیم و غلمه ٔ عثمان به دبه
الغتنامه دهخداا. [ اِ ] (حرف ) همزه ٔ مکسوره در بعض کلمات گاهی افزوده و گاه حذف شود، معروفتر وقت را اصلی و غیرمعروف را مخفف یا مثقل توان گفت : براهیم و ابراهیم : دعوی کنند گر
سلطاندللغتنامه دهخداسلطاندل . [ س ُ دِ ] (ص مرکب ) آنکه دل سلطان دارد. بادل . شجاع : سلطاندل و خلیفه همم خوانمش از آنک سلطان پدر نوشت و خلیفه برادرش . خاقانی .سلطاندلان بعرش براهیم