برافشاندنلغتنامه دهخدابرافشاندن . [ ب َ اَ دَ ] (مص مرکب ) رش . ترشح . || افشاندن . پراکندن به هر سو. پاشیدن . پاشانیدن . (ناظم الاطباء) : اگر همنبردش بود ژنده پیل برافشان تو بر تارک
جان برافشاندنلغتنامه دهخداجان برافشاندن . [ ب َ اَ دَ ] (مص مرکب ) جان افشاندن . جان باختن . جان نثار کردن . خویشتن را فدا کردن : بر آن شهریار آفرین خواندم نبودم درم جان برافشاندم . فردو
دست برافشاندنلغتنامه دهخدادست برافشاندن . [ دَ ب َاَ دَ ] (مص مرکب ) دست برفشاندن . دست افشاندن . کنایه از جدا شدن و ترک گفتن . (از آنندراج ) : ما که به خود دست برافشانده ایم بر سر خاکی
گل برافشاندنلغتنامه دهخداگل برافشاندن . [ گ ُ ب َ اَ دَ] (مص مرکب ) گلریزان کردن . گل پاشاندن : بیا تا گل برافشانیم و می درساغر اندازیم فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم . حافظ.رجو
زبان برافشاندنلغتنامه دهخدازبان برافشاندن . [ زَب َ اَ دَ ] (مص مرکب ) گویا در این شعر به معنی زبان جنبانیدن و سخن گفتن یا شعر سرودن است : مکیده ام لب لعلی که از مکیدن آن شمیم مشک دمد گر
سر برافشاندنلغتنامه دهخداسر برافشاندن . [ س َ ب َ اَ دَ ] (مص مرکب )روی برتافتن . اعراض کردن . اطاعت نکردن : همه حدیث شما تیغ بود و گردن مانه گردنیم که ازحکم سر برافشاندیم .خاقانی .
جان برافشاندنلغتنامه دهخداجان برافشاندن . [ ب َ اَ دَ ] (مص مرکب ) جان افشاندن . جان باختن . جان نثار کردن . خویشتن را فدا کردن : بر آن شهریار آفرین خواندم نبودم درم جان برافشاندم . فردو
دست برافشاندنلغتنامه دهخدادست برافشاندن . [ دَ ب َاَ دَ ] (مص مرکب ) دست برفشاندن . دست افشاندن . کنایه از جدا شدن و ترک گفتن . (از آنندراج ) : ما که به خود دست برافشانده ایم بر سر خاکی
گل برافشاندنلغتنامه دهخداگل برافشاندن . [ گ ُ ب َ اَ دَ] (مص مرکب ) گلریزان کردن . گل پاشاندن : بیا تا گل برافشانیم و می درساغر اندازیم فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم . حافظ.رجو
زبان برافشاندنلغتنامه دهخدازبان برافشاندن . [ زَب َ اَ دَ ] (مص مرکب ) گویا در این شعر به معنی زبان جنبانیدن و سخن گفتن یا شعر سرودن است : مکیده ام لب لعلی که از مکیدن آن شمیم مشک دمد گر
