بخشیدهلغتنامه دهخدابخشیده . [ ب َ دَ / دِ ] (ن مف ) داده . عطاشده . (فرهنگ فارسی معین ). مبذول . موهوب . عطیه : اگر بر چیز بخشیده ز بخشنده نشان بودی نبینی هیچ دیناری کز او بی صد ن
بخشندهفرهنگ نامها(تلفظ: baxšande) (صفت فاعلی از بخشیدن) آنکه چیزی را بیآنکه عوضی بخواهد میبخشد ؛ عطا کننده .
بخشیدنگویش اصفهانی تکیه ای: bebaxši طاری: baxšây(mun) طامه ای: baxšâɂan طرقی: baxšâymun کشه ای: baxšâymun نطنزی: baxšâɂan
بخشیدگویش اصفهانی تکیه ای: bebaxšâ طاری: bešbaxšâ طامه ای: boybaxšâ طرقی: bešbaxšâ کشه ای: bešbaxšâ نطنزی: bašbaxšâ
بحلفرهنگ فارسی عمید / قربانزادهبخشیده؛ عفو شده؛ آمرزیده: ◻︎ کس را به قصاص من مگیرید / کز من بحل است قاتل من (سعدی۲: ۵۴۱). بحل کردن: (مصدر متعدی) [قدیمی] حلال کردن؛ از جرم و گناه کسی درگذشتن.