معنی ببوی | واژه یاب

تضمیخ . [ ت َ ] (ع مص ) ببوی خوش آلودن . (تاج المصادر بیهقی ) (از زوزنی ). آلودن بدن را به بوی خوش . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).

انضماخ

لغت‌نامه دهخدا

انضماخ . [ اِ ض ِ ] (ع مص ) آلوده گردیدن ببوی خوش . (از منتهی الارب ) (از آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).

ارمان

لغت‌نامه دهخدا

ارمان . [ اَ ] (اِ) نوعی از دارو باشد که بوی آن ببوی قرفه ماند و بیخ دندان را سخت کند. (برهان ). و رجوع به ارمال و ارماک و ارمالک شود.

زجور

لغت‌نامه دهخدا

زجور. [ زَ ] (ع ص ) شترماده ای که بچشم بشناسد و ببوی کردن ناشناس گردد. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || ناقه ای که شیر ندهد تا آنکه زجر کرده شود. (منتهی الا

سوسن بوی

لغت‌نامه دهخدا

سوسن بوی . [ سو سَم ْ ] (ص مرکب ) آنکه بوی سوسن دهد. ببوی سوسن . که بوی او چون سوسن بود. خوشبو : ترک سن سن گوی توسن خوی سوسن بوی من گر نگه کردی بسوی من نبودی سو