ایشانلغتنامه دهخداایشان . (ضمیر) پهلوی ، «اوشان » جمع «او» (او، اوی ). (از حاشیه ٔ برهان چ معین ). ضمیری است نسبت به ذوی العقول به طریق تعظیم و جمع نیز استعمال کنند. (برهان ) (از
ایشانفرهنگ انتشارات معین(ضم .) ضمیر شخصی ، منفصل (جمع ذوی العقول ). الف - فاعلی : ایشان گفتند، ایشان رفتند. ب - اضافی : کتاب ایشان ، خانة ایشان .
ایشانفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. ضمیر جمع دربارۀ انسان.۲. ضمیر اشارۀ احترام‌آمیز برای سوم‌شخص مفرد.
عیشانلغتنامه دهخداعیشان . [ ع َ ] (اِخ ) دهی است به بخارا. (منتهی الارب ). قریه ای است از قرای بخاری ، و ابراهیم بن احمد عیشانی بدانجا منسوب است . (از معجم البلدان ).
ایشان (آنها)گویش اصفهانی تکیه ای: nu(n)hâ طاری: edin طامه ای: nuhâ / nehâ طرقی: edi کشه ای: edi نطنزی: nohâ
ایشان (فاعلی/ غیرفاعلی)گویش خلخالاَسکِستانی: ave/avân دِروی: ave/avân شالی: ave/avân کَجَلی: avân کَرنَقی: ave/avân کَرینی: avə/âvân کُلوری: avân گیلَوانی: avân لِردی: ave/avân
ایشان (آنها)گویش کرمانشاهکلهری: awân گورانی: awân سنجابی: awân کولیایی: awân زنگنه‌ای: awân جلالوندی: avân زوله‌ای: avân کاکاوندی: avân هوزمانوندی: avân