اکوانلغتنامه دهخدااکوان . [ اَک ْ ] (اِ) گل ارغوان . (ناظم الاطباء).ارغوان . (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به ارغوان شود.
اکوانلغتنامه دهخدااکوان . [ اَک ْ ] (اِخ ) یا اکوان دیو. دیو معروف که با رستم جنگ کرد و کشته شد. (از فرهنگ لغات شاهنامه ). نام دیوی که رستم را به دریا انداخته بود و بعد به دست رس
اکوانلغتنامه دهخدااکوان . [ اَک ْ ] (ع اِ) ج ِ کَون . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ج ِ کون به معنی مخلوقات و موجودات است و می تواند جمع کائن باشد به معنی پیداشونده . (از آنندرا
اکوادلغتنامه دهخدااکواد.[ اَک ْ ] (اِخ ) اکوان . نام دیوی است در شاهنامه . اصل کلمه اکومانه بوده که مرکب از دو جزء «اکو» و «مان » باشد. اولی به معنی گناه و عیب و دومی به معنی روح
تجلی شهودیلغتنامه دهخداتجلی شهودی . [ ت َ ج َل ْ لی ِ ش ُ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) عبارت است از ظهور وجودی که باسم النور مسمی است . و آن ظهور حق باشد بصور اسماء خود در اکوان ، آنچنا
اکومنهلغتنامه دهخدااکومنه . [ اَ ک َ م َ ن َه ْ ] (از اوستایی ، اِ) اکومن . صورتی از اکمنه (کلمه ٔ اوستایی ) به معنی روان پلید که برخی از محققان اکوان [ دیو ] را محرف آن دانند. (ا