اویشلغتنامه دهخدااویش . [ اُ ی ِ ] (اِ) بضم اول و کسر ثالث وجود و هستی . (ناظم الاطباء). هویت که تشخص و تعین باشد. (انجمن آرا) (آنندراج ). بمعنی هویت از مجعولات دساتیر است . (یا
آویشنگویش اصفهانی تکیه ای: âyišom طاری: âvišan طامه ای: âviša(n) طرقی: âvišan کشه ای: âvišan نطنزی: owišen
آویشنلغتنامه دهخداآویشن . [ ش َ ] (اِ) صعتر. سعتر. آویشه . آویش . اوشه . اوشن . یوشن . پودنه ٔ برّی . پودینه ٔ صحرائی . پودنه ٔ کوهی . زلف شاهدان : چه کنی دنیا بی دین و خرد زیراک
آویشافرهنگ نام‌ها(تلفظ: āvišā) (آویش = آویشن + ا (پسوند نسبت یا اسم ساز)) ، هم به معنای آویشن است و هم منسوب به آن . ← آویشن .