لغتنامه دهخدا
ابوحفص . [ اَ ح َ ] (اِخ ) حکیم بن احوص سغدی . از سغد سمرقند. او در قرن سوم هجری میزیست و گویند نخست شعر پارسی را [ در اوزان عرب ] او گفته است :آهوی کوهی در دشت چگونه دودااو ندارد یار بی یار چگونه رودا.ابوحفص در صناعت موسیقی دستی تمام داشت و ابونصر فارابی در کتاب