الاصةلغتنامه دهخداالاصة. [ اِ ص َ ] (ع مص ) (از «ل وص ») گردانیدن چیزی را بر آنچه میخواست . (منتهی الارب ). از «ل ی ص ». (تاج المصادر بیهقی ).
الاصةلغتنامه دهخداالاصة. [ اِ ص َ ] (ع مص ) (از «ل ی ص ») خمانیدن چیزی را یا جنبانیدن چیزی را جهت برکندن . || خواستن از کسی چنین و چنان . (منتهی الارب ).
علاثةلغتنامه دهخداعلاثة. [ ع ُ ث َ ] (ع اِ) روغن و پینو (کشک ) بهم آمیخته . || دو چیز بهم آمیخته هرچه باشد. || کسی که از اینجا و آنجا فراهم آورد و جمع کند. (منتهی الارب ) (اقرب ا
عین الاصهبلغتنامه دهخداعین الاصهب . [ ع َ نُل ْ اَ هََ ] (اِخ )چشمه ای است میان بصره و بحرین . رجوع به اصهب شود.
الاتهلغتنامه دهخداالاته . [ اِ ت ِ ] (اِخ ) شهر باستانی یونانی (فوسید) در کنار نهر سفیز . در این شهر بنای معبد اسقلبیوس و معبد می نرو کارنیا است . این شهر در کنار دو معبر کالیدرو
الاتةلغتنامه دهخداالاتة. [ اِ ت َ] (ع مص ) بازداشتن . || برگردانیدن کسی رااز آهنگ وی . || کم کردن . (منتهی الارب ).
عین الاصهبلغتنامه دهخداعین الاصهب . [ ع َ نُل ْ اَ هََ ] (اِخ )چشمه ای است میان بصره و بحرین . رجوع به اصهب شود.
اصهبلغتنامه دهخدااصهب . [ اَ هََ ] (ع ص ) موی که به سپیدی آن سرخی آمیخته باشد. (منتهی الارب ). شَعر اصهب ؛ موی میگون . (مهذب الاسماء). میگون . (دستوراللغة). موی سرخ به سپیدی آمی
اصهبیةلغتنامه دهخدااصهبیة. [ اَ هََ بی ی َ ] (ع ص نسبی ) به معنی اشقر و گویا جمع آن اصهبیات است . || (اِخ ) آبی است و انشاد شده است : دعاهن من ثاج فازمعن ورده او الاصهبیات العیون
اذکیلغتنامه دهخدااذکی . [ اَ کا ] (ع ن تف ) نعت تفضیلی از ذکو. زیرک تر. (وطواط) (غیاث اللغات ). تیزخاطرتر: هو ارشح فؤاداً؛ ای اذکی . (منتهی الارب ). || طیب اذکی ؛ بوی خوش تیز و
ابوالهندیلغتنامه دهخداابوالهندی . [ اَ بُل ْ هَِ دی ی ] (اِخ ) غالب بن عبدالقدوس بن شیث بن ربعی . شاعری مطبوع است . او دولت امویّه و عباسیّه هردو را دریافت . منشاء او سیستان است . و