افرجلغتنامه دهخداافرج . [ اَ رَ ] (ع ص ) آنکه هر دو سرین وی جهت بزرگی با هم نپیوندد. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). آنکه هر دو الیه ٔ وی بزرگ باشد و بهم نرسد. و انثی
افرجیلغتنامه دهخداافرجی . [ اَ رَ ] (ص نسبی ) منسوب است به افرجه . و آن لقب بعض اجداد ابوجعفر احمدبن ابراهیم بن یوسف بن یزیدبن بندار تمیمی افرجی ضریر از مردم اصفهان معروف به ابن
حصن شنت افرجلغتنامه دهخداحصن شنت افرج . [ ح ِ ن ِ ش َ اُ ؟ ] (اِخ ) حصنی به اسپانیا. (حلل سندسیه ج 2 ص 198).
افرجیلغتنامه دهخداافرجی . [ اَ رَ ] (ص نسبی ) منسوب است به افرجه . و آن لقب بعض اجداد ابوجعفر احمدبن ابراهیم بن یوسف بن یزیدبن بندار تمیمی افرجی ضریر از مردم اصفهان معروف به ابن
حصن شنت افرجلغتنامه دهخداحصن شنت افرج . [ ح ِ ن ِ ش َ اُ ؟ ] (اِخ ) حصنی به اسپانیا. (حلل سندسیه ج 2 ص 198).
فرجاءلغتنامه دهخدافرجاء. [ ف َ ] (ع ص ) مؤنث اَفْرَج و آن کسی است که دو سرین وی از بزرگی به هم نپیوندد. (از اقرب الموارد). کسی است که به هم نمیرسد دو طرف نشستنگاه او به واسطه ٔ
