اعشیلغتنامه دهخدااعشی . [ اَ شا ] (اِخ ) چندین تن بدین نام شهرت دارند. از آن جمله است : اعشی بنی نهشل ، اسودبن یعفر. اعشی بن ابی ربیعه . اعشی بنی طرود. اعشی بنی الحرماز. اعشی بنی راسد (یا اسد). اعشی بنی عکل . اعشی بن معروف خیثمه یا خیثمی و اعشی بنی عقیل . اعشی بنی مالک . اعشی بنی عوف ضبابی ضا
اعشیلغتنامه دهخدااعشی . [ اَ شا ] (اِخ ) ربیعةبن یحیی بن معاویة از بنی تغلب و از شاعران معروف عصر اموی است که به «اعشی تغلب » شهرت داشت . او در نواحی موصل بدنیا آمد و سپس بشام رفت و به دربار ولیدبن عبدالملک پیوست و او را مدح گفت و صله و انعام گرفت و تا آخر عصر عمربن عبدالعزیز در حیات بود. (از
اعشیلغتنامه دهخدااعشی . [ اَ شا ] (اِخ ) عبداﷲبن اعور مازنی . وی از اصحاب پیغمبر (ص ) و از شعرای دوره ٔ جاهلیت بود که بشرف دین اسلام مشرف شد و همچنان بگفتن شعر ادامه داد و حضرت پیامبر (ص ) را مدح گفت . (از قاموس الاعلام ترکی ). ابیات زیر از اوست :یا مالک الناس و دیان العرب انی لقیت ذر
اعشیلغتنامه دهخدااعشی . [ اَ شا ] (اِخ ) عبدالرحمان بن حارث همدانی ، معروف به «اعشی همدان ».شاعری است از مردم یمن که به کوفه ساکن بود. وی از بزرگان شعرای زمان خود بود و از شاعران عصر اموی بشمار است . او یکی از فقیهان و قرّاء بود و چون شعر نیزمیگفت بشاعری شهرت یافت . وی در جنگهای دیلمیها شرکت
اعشیلغتنامه دهخدااعشی . [ اَ شا ] (اِخ ) لقب شاعری عظیم الشأن از عرب . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). نام وی میمون بن قیس است و بجهت بسیاری تفنن در سرودن شعر او را «صناجةالعرب » میگفتند. وی یکی از چهار تن شاعر عرب است که به اتفاق او را شاعرترین شعراء عرب میدانند. و او بر سیاق شعراء جاهلیت بود و
احصیلغتنامه دهخدااحصی . [ اَصا ] (ع فعل ) فعل ماضی مفرد از مصدر اِحصاء : ثم بعثناهم لِنعلَم ای ّ الحزبین اَحصی لما لبثوااَمَداً. (قرآن 12/18)؛ پس برانگیختیم آنها را تا بدانیم کدام دو فرقه نگاه داشته مر آنچه ماندند از مدّت . (تفسیر ابوا
اعشیشابلغتنامه دهخدااعشیشاب . [ اِ ] (ع مص ) نیک گیاه تر رویانیدن زمین : اعشوشبت الارض ؛ نیک گیاه تر رویانید و هو للمبالغة. (از منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).باگیاه شدن زمین . (المصادر زوزنی ). بسیار گیاه ناک شدن زمین . (یادداشت بخط مؤلف ). || بگیاه تر رسیدن قوم . (آنندراج ) (از منتهی
اعشیةلغتنامه دهخدااعشیة. [ اَ ی َ ] (ع اِ) ج ِ عَشاء، بمعنی طعام شبانگاهی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
اعشی قیسلغتنامه دهخدااعشی قیس . [ اَ شا ق َ ] (اِخ ) همان شاعر معروف عرب موسوم به میمون بن قیس است . رجوع به این کلمه شود.
اعشی باهلةلغتنامه دهخدااعشی باهلة. [ اَ شا هَِ ل َ ] (اِخ ) لقب عامر است . (منتهی الارب ). و ابیات زیر از اوست :من لیس فی خیره من فیفسده علی الصدیق و لا فی صفوه کدرو لیس فیه اذا استنظرته عجل و لیس فیه اذا یاسرته عُسر.(از عیون الاخبار ج <span class="hl" dir="ltr
اعشی تغلبلغتنامه دهخدااعشی تغلب .[ اَ شا ت َ ل ِ ] (اِخ ) شاعر معروف عرب در عصر اموی موسوم به ربیعةبن یحیی بن معاویة. بیت زیر از اوست :اذا حلت معاویةبن عمروعلی الاطواء خنقت الکلابا. (از عیون الاخبار ج 3 ص 26
مسحللغتنامه دهخدامسحل . [ م ِ ح َ ] (اِخ ) نام جنّیه ای که عاشق اعشی بود. (از منتهی الارب ). نام تابعه ٔ اعشی که از جنیّان بود و اعشی گمان می برد که او را دنبال می کند. (از اقرب الموارد).
ابوالمصبحلغتنامه دهخداابوالمصبح . [ اَ بُل ْ ؟ ] (اِخ ) اعشی همدان . مسمّی به عبدالرحمن ، رجوع به اعشی ... شود.
صناجةالعربلغتنامه دهخداصناجةالعرب . [ ص َن ْ نا ج َ تُل ْ ع َ رَ ] (اِخ ) لقب اعشی بن قیس است . رجوع به اعشی شود.
اعشی قیسلغتنامه دهخدااعشی قیس . [ اَ شا ق َ ] (اِخ ) همان شاعر معروف عرب موسوم به میمون بن قیس است . رجوع به این کلمه شود.
اعشی باهلةلغتنامه دهخدااعشی باهلة. [ اَ شا هَِ ل َ ] (اِخ ) لقب عامر است . (منتهی الارب ). و ابیات زیر از اوست :من لیس فی خیره من فیفسده علی الصدیق و لا فی صفوه کدرو لیس فیه اذا استنظرته عجل و لیس فیه اذا یاسرته عُسر.(از عیون الاخبار ج <span class="hl" dir="ltr
اعشی تغلبلغتنامه دهخدااعشی تغلب .[ اَ شا ت َ ل ِ ] (اِخ ) شاعر معروف عرب در عصر اموی موسوم به ربیعةبن یحیی بن معاویة. بیت زیر از اوست :اذا حلت معاویةبن عمروعلی الاطواء خنقت الکلابا. (از عیون الاخبار ج 3 ص 26
اعشی کبیرلغتنامه دهخدااعشی کبیر. [ اَ شا ک َ] (اِخ ) همان شاعر معروف عرب موسوم به میمون بن قیس است . دیوان او را ابوسعید سکری و ابوعمرو شیبانی و اصمعی و ابن السکیت و طوسی و تغلب گرد کرده اند. (از فهرست ابن الندیم ). رجوع به اعشی میمون بن قیس ... شود.
اعشی همدانلغتنامه دهخدااعشی همدان . [ اَ شا هََ ] (اِخ ) از شعرای عرب موسوم به عبدالرحمان عبداﷲبن حارث همدانی است . رجوع به این کلمه و عقدالفرید ج 2 ص 13 و ج 3 ص 340</spa