عسفةلغتنامه دهخداعسفة. [ ع َ ف َ ] (ع اِ) یک مرتبه لرزیدن گلوی شتر به مرگ رسیده از غده و طاعون .ج ، عسفات . (ناظم الاطباء). و رجوع به عَسَفات شود.
عصفةلغتنامه دهخداعصفة. [ ع َ ف َ ] (ع اِ) اسم المرة است از مصدر عصف . (از اقرب الموارد). رجوع به عصف شود. || عصفةالخمر؛ بوی شراب . (منتهی الارب ). گویند: للخمر عصفة؛یعنی آن شراب
اسفهلغتنامه دهخدااسفه . [ اِ ف َ ] (اِخ ) سفه . سپه . از محال سیستان . رجوع به تاریخ سیستان ص 25 و 296 شود.
اسفهلغتنامه دهخدااسفه . [ اِ ف َ ] (اِخ ) سفه . سپه . از محال سیستان . رجوع به تاریخ سیستان ص 25 و 296 شود.
اسفهسالارلغتنامه دهخدااسفهسالار. [ اِ ف َ ] (اِخ ) ابن کورنکیج . از سرداران مخالف قابوس بن وشمگیر که در جنگ با وی اسیر شد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 266).
اسفهبدلغتنامه دهخدااسفهبد. [ اِ ف َ ب َ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) بر وزن و معنی اسپهبد است که مطلق سپهسالار باشد. (برهان ). سپه سالار. سپاهبد. اسپاهبد. اسپهبد. سپهبد. رجوع به اسپهبد ش
اسفهبدخورهلغتنامه دهخدااسفهبدخوره . [ اِ ف َ ب َ خوَرْ / خُرْ رَ / رِ ] (اِ مرکب ) اشراقیان پارس نفس ناطقه را گویند. (جهانگیری ). باعتقاد اشراقیان فارس نفس ناطقه باشد که آن قوت متکلمه