ارغافلغتنامه دهخداارغاف . [ اِ ] (ع مص ) تیز نظر کردن . تیز کردن نظر را. (منتهی الأرب ). نگریستن با جد و جهد. (آنندراج ). || شتاب رفتن . (منتهی الأرب ). بشتاب رفتن . (آنندراج )
ارغافلغتنامه دهخداارغاف . [ اَ ] (اِ) جوی آب . رودخانه . ارغا. ارغاو. ارغاب . رجوع به ارغا و ارغاب شود.
ارقافلغتنامه دهخداارقاف . [ اِ ] (ع مص ) لرزه گرفتن از سرما. (منتهی الأرب ). لرزه گرفتن کسی را. (مجهولاً مستعمل است ).
ارخافلغتنامه دهخداارخاف . [ اِ ] (ع مص ) ارخاف عجین ؛ تنک و سُست کردن خمیر و آب بر آن افزودن . (از منتهی الارب ).
ارأفلغتنامه دهخداارأف . [ اَ ءَ ] (ع ن تف ) نعت تفضیلی از رأفت . رؤف تر. مهربان تر: ارأف امتی بامتی ابوبکر. (حدیث ).
ارافةلغتنامه دهخداارافة. [ اِ ف َ ] (ع مص ) با فراخی و ارزانی شدن (چنانکه زمین ). (منتهی الارب ). فراخ نعمت شدن زمین . (مؤید الفضلاء). || بزمین علفناک رسیدن . (منتهی الارب ). بز
ارتافرنلغتنامه دهخداارتافرن . [ اَ ف ِ ] (اِخ ) یکی از فرزندان مهرداد ششم پادشاه پُنت . (ایران باستان ص 2148 و 2149).
ارغالغتنامه دهخداارغا. [ اَ ] (اِ) جوی . (جهانگیری ). جوی آب . (برهان قاطع). ارغاو. ارغاب . ارغاف : بر دو رخسارش دو ارغا زآب چشم رفته از دست خیالش خواب چشم .شاه داعی شیرازی (از
ارغاملغتنامه دهخداارغام . [ اَ ] (اِ) ارغا. (جهانگیری ). ارغاو. ارغاب . ارغاف . جوی آب : فرازش پر از خون چو کوه طبرخون نشیبش ز اشکم چو ارغام و آغر.عمعق (از جهانگیری ).
ارغاولغتنامه دهخداارغاو. [ اَ ] (اِ) جوی آب . (برهان ). رودخانه . (اداةالفضلاء) (برهان ). ارغا. (جهانگیری ). ارغاب . (برهان ). ارغاف : ز عشق دو رُخ چون ارغوانت بر دو رخم ز هر دو
ارخافلغتنامه دهخداارخاف . [ اِ ] (ع مص ) ارخاف عجین ؛ تنک و سُست کردن خمیر و آب بر آن افزودن . (از منتهی الارب ).