ارجانلغتنامه دهخداارجان . [ اَ ] (معرب ، اِ) بلغت اهل مغرب چلغوزه باشد و بعضی گویند نوعی از بادام کوهی است و این اصح است . (برهان قاطع). بلغت اهل مغرب چلغوزه باشد. از بعض استادان
ارجانلغتنامه دهخداارجان . [ اَرْ رَ ] (اِخ ) اورجان . و عامه ٔ ایرانیان آنرا ارغان نامند و متنبی راء آنرا بتخفیف آورده است در این بیت :أرجان َ ایّتها الجیادُ فانه عزمی الذی یَدع
ارجانلغتنامه دهخداارجان . [ اِ ] (ع مص ) بازداشتن ستور راجهت علف . (منتهی الارب ). بازداشتن گوسفند از بهر پرواری . (تاج المصادر بیهقی ). و مؤلف تاج العروس گوید: ارجنت الناقة؛ اق
عرجانلغتنامه دهخداعرجان . [ ع َ رَ ] (ع مص ) لنگان رفتگی . (منتهی الارب ) (آنندراج ). مشی اعرج . (از اقرب الموارد). رفتار بلنگی . لنگان رفتن . (یادداشت مؤلف ). قزلان . (تاج المص
عرجانلغتنامه دهخداعرجان . [ ع ُ ] (ع ص ، اِ) ج ِ أعرج . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). رجوع به اعرج و عُرج شود. || ج ِ عارج . پوشیده . (آنندراج ). ر
ارجانیلغتنامه دهخداارجانی . [ اَرْ رَ / اَ رَ / اَ ] (اِخ ) ابواسحق ابراهیم بن احمدبن زید الارجانی . وی در بلاد خود از عبداﷲبن محمدبن عبدان العسکری و بمکه از ابومحمد عبدالرحمن بن
ارجانیلغتنامه دهخداارجانی . [ اَرْ رَ / اَ رَ / اَ ] (ص نسبی ) منسوب به ارجان و آن کوره ای از کور اهواز از بلاد خوزستان است و آنرا ارغان بغین نیز گویند و صاحب اسمعیل بن عباد گاهی
ارجانیلغتنامه دهخداارجانی . [ اَرْ رَ / اَ رَ / اَ ] (اِخ ) ابوبکر احمدبن الحسین الأرجانی قاضی تستر. وی از افاضل عصر خویش و ملیح الشعر و رقیق الطبع بود و دیوان شعر او در آفاق مشه
ارجانیلغتنامه دهخداارجانی . [ اَرْ رَ / اَ رَ / اَ ] (اِخ ) ابوبکر محمدبن القاسم بن زهیر. وی از ابوعلی محمدبن سلیمان بن علی بن ایوب المالکی البصری حدیث فراگرفت و از او ابوبکر احمد
ارجانیلغتنامه دهخداارجانی . [ اَرْ رَ / اَ رَ / اَ ] (اِخ ) ابوریحان بیرونی در الصیدنه مکرر از طبیب یا گیاه شناسی بنام ارجانی مطلق روایت میکند از جمله در شرح کلمه ٔ ینبوت و «نی »
ارجانیلغتنامه دهخداارجانی . [ اَرْ رَ / اَ رَ / اَ ] (اِخ ) ابواسحق ابراهیم بن احمدبن زید الارجانی . وی در بلاد خود از عبداﷲبن محمدبن عبدان العسکری و بمکه از ابومحمد عبدالرحمن بن
ارجانیلغتنامه دهخداارجانی . [ اَرْ رَ / اَ رَ / اَ ] (ص نسبی ) منسوب به ارجان و آن کوره ای از کور اهواز از بلاد خوزستان است و آنرا ارغان بغین نیز گویند و صاحب اسمعیل بن عباد گاهی
ارجانیلغتنامه دهخداارجانی . [ اَرْرَ / اَ رَ / اَ ] (اِخ ) ابوالحسن احمدبن محمدبن عقبةبن المرضرسی . وی پسر برادر عبداﷲبن احمدبن عقبة است و ببغداد رحلت کرد و از ابوصالح عبدالرحمن ب
ارجانیلغتنامه دهخداارجانی . [ اَرْ رَ / اَ رَ / اَ ] (اِخ ) ابوبکر احمدبن الحسین الأرجانی قاضی تستر. وی از افاضل عصر خویش و ملیح الشعر و رقیق الطبع بود و دیوان شعر او در آفاق مشه
ارجانیلغتنامه دهخداارجانی . [ اَرْ رَ / اَ رَ / اَ ] (اِخ ) ابوبکر محمدبن القاسم بن زهیر. وی از ابوعلی محمدبن سلیمان بن علی بن ایوب المالکی البصری حدیث فراگرفت و از او ابوبکر احمد