ادمهلغتنامه دهخداادمه . [ اَ دَ م َ ] (ع اِ) روگاه قوم وپیشوای آنان . (منتهی الارب ). اِدام . اَدْم . || خویشی . || وسیله . (منتهی الارب ). || جانب درونی پوست که ملصق بگوشت است
ادمهلغتنامه دهخداادمه . [ اَ م َ ] (اِخ ) شهریست از شهرهای سهل که خدای تعالی آنرا باژگونه گردانید و آنرا ملکی خاص بود که او را ملک ادمه گفتندی و در مروج الذهب «ادما» و در ابن ال
ادمهلغتنامه دهخداادمه . [ اَ م َ ] (ع اِ) پیشوای قوم و روگاه آنها که شناخته شوند به او. مقتدا. اِدام . اَدم .
ادمهلغتنامه دهخداادمه . [ اَ م َ ] (ع اِمص ، اِ) ادمت . گندم گونی . || گندم گون شدن . (تاج المصادر بیهقی ). برنگ ادمه شدن . (منتهی الارب ). || خویشی . || وسیله . دست آویز. || آم
دماغلغتنامه دهخدادماغ . [ دِ ] (ع اِ) مغز سر . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (مهذب الاسماء) (شرفنامه ٔ منیری ) (از لغت محلی شوشتر) (از اقرب الموارد). مغز سر، و اطبا چ
