احلافلغتنامه دهخدااحلاف . [ اَ ] (ع ص ، اِ) ج ِ حِلف و حلیف . هم عهدان . || (اِخ ) احلاف در شعر زهیر، قبیله ٔاسد و غطفان باشد، لانّهم تحالفوا علی التناصر. (منتهی الارب ). || قومی
احلافلغتنامه دهخدااحلاف . [ اِ ] (ع مص ) سوگند دادن .(تاج المصادر) (منتهی الارب ). || احلاف غلام ؛تجاوز کردن او ایّام نزدیکی بلوغ را. || اِحلاف حلفاء؛ رسیده گردیدن دوخ . || مااَح
احلافیلغتنامه دهخدااحلافی . [ اَ فی ی ] (اِخ ) عمربن الخطّاب ، بدانجهت که از قبیله ٔ عدی است و عدی از آن شش قبیله ٔ قریش است که آنها را احلاف گفتندی . (منتهی الارب ).
زبید الاحلافلغتنامه دهخدازبید الاحلاف . [ زُ ب َ دُل ْ اَ ] (اِخ ) بنوزبید (از بطون قبیله ٔ طی ) را زبید الاحلاف نیز خوانده اند. (از صبح الاعشی ج 1 ص 321). رجوع به «زبید» شود.
ایلاففرهنگ نامها(تلفظ: ilāf) دوست کردن ، سازواری دادن ، خو گرفتن ، در قرآن به معنای عهد و مانند و اجازه به امان است.
احلافیلغتنامه دهخدااحلافی . [ اَ فی ی ] (اِخ ) عمربن الخطّاب ، بدانجهت که از قبیله ٔ عدی است و عدی از آن شش قبیله ٔ قریش است که آنها را احلاف گفتندی . (منتهی الارب ).
زبید الاحلافلغتنامه دهخدازبید الاحلاف . [ زُ ب َ دُل ْ اَ ] (اِخ ) بنوزبید (از بطون قبیله ٔ طی ) را زبید الاحلاف نیز خوانده اند. (از صبح الاعشی ج 1 ص 321). رجوع به «زبید» شود.
زبیدلغتنامه دهخدازبید. [ زُ ب َ ] (اِخ ) ابن معن بن عمروبن عنیز... بن طی ٔ. پدر خاندان بنوزبید است که بنام زبید و زبید الاحلاف نیز معروفند. (از صبح الاعشی ج 1 ص 321). رجوع به نه
استحلافلغتنامه دهخدااستحلاف . [ اِ ت ِ ] (ع مص ) سوگند دادن . (تاج المصادر بیهقی ) (منتهی الارب ). احلاف . سوگند خواستن . (زوزنی ). طلب کردن سوگند: خرمیل ، بعد از استحلاف ایشان و ا
سوگند دادنلغتنامه دهخداسوگند دادن . [ س َ / سُو گ َ دَ ] (مص مرکب ) قسم دادن . تحلیف . استحلاف . احلاف : سوگند دهند تا یک سال شراب نخورد. (تاریخ بیهقی ).مسیحاخصلتا قیصرنژاداترا سوگند