ابخرلغتنامه دهخداابخر. [ اَ خ َ ] (ع ص ) گنده دهان . گنده دهن .آنکه دهان بدبوی دارد. مؤنث : بَخْراء : پیر سگانی که چو شیر ابخرندگرگ صفت ناف غزالان خورند. نظامی .چو شیران ابخر و
جابرلغتنامه دهخداجابر. [ ب ِ ] (اِخ ) ابن ابخر النخعی ، والصبیانی و کوفی نیز گفته میشود. طوسی او را در رجال شیعه آورده و علی بن حکم گفته است : که عابد و ثقه بوده است . وی از جعف
بخراءلغتنامه دهخدابخراء. [ب َ ] (ع ص ) تأنیث ابخر. تفناک . || (اِ) گیاهی است . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ).
متصاعدةلغتنامه دهخدامتصاعدة. [ م ُ ت َ ع ِ دَ ] (ع ص ) مؤنث متصاعد: ابخره ٔ متصاعدة. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به تصاعد شود.