لغتنامه دهخدا
ابها. [ اَ ] (اِخ ) در یمن مرکز ناحیت عسیر است و در دامنه ٔ کوه سرا که متوازیاً از شمال بجنوب در ساحل بحراحمر ممتد است واقع شده است در موضعی مرتفع به وادئی که آن نیز نامش اَبهاست . سکنه ٔ آن تقریباً شش هزارتن است . از غرب محدود است به ناحیه ٔ صبیا و رجال المع و از شمال به ینی