چاللغتنامه دهخداچال . (اِ) چاله . گودال . مغاک . حفره . گودی . گوی و مغاکی را گویند که درآن توان ایستاد یعنی زیاده بر دو گز نباشد. (برهان ). گودال بود و آن را چاله نیز گویند. گ
رودهنلغتنامه دهخدارودهن . [ دِ هَِ ] (اِخ ) قصبه ٔمرکز دهستان سیاه رود بخش حومه ٔ شهرستان دماوند که در 21هزارگزی دماوند و 48هزارگزی تهران ، سر سه راه تهران به فیروزکوه و آبعلی وا
چشمه ٔ معدنی اسکلغتنامه دهخداچشمه ٔ معدنی اسک . [ چ َ م َ ی ِ م َ دَ ی ِ اِ ] (اِخ ) مؤلف مرآت البلدان نویسد: «از جلگه دینه تقریبا سه هزار قدم که پایین می آیند بدر بند تنگ سنگی میرسندکه اب
مالهلغتنامه دهخداماله . [ ل َ / ل ِ ] (اِ) افزاری که بنایان بدان گل اندایند و گل ماله نیز گویند. (فرهنگ رشیدی ). افزاری که گلکاران بدان کاهگل و گچ و آهک بر دیوار مالند. (برهان )
ایرانلغتنامه دهخداایران . (اِخ ) پهلوی ، «اِران » . به کشور ایران در عهد ساسانی «اران شتر» میگفتند. در عصر هخامنشی ایی ریا نام قوم ایرانی بود و این کلمه را نام قوم اُسِّت ِ قفقاز
