امشلغتنامه دهخداامش . [ اَ م َ ش ش ] (ع ص ) شتری که چشم آن سپیدی برآورده باشد. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). ج ، مُش ّ. (از اقرب الموارد).
کامشلغتنامه دهخداکامش . [ م ِ ] (اِمص ) اسم مصدر از کامیدن . بکام بودن . در عیش و ناز و تنعم بسر بردن : نه دل بگرفت رامین را ز رامش نه ویسه سیرگشت از ناز و کامش . (ویس و رامین )