گاودملغتنامه دهخداگاودم . [ دُ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) آنچه بشکل دُم ِ گاو باشد : سیه چشم و بور ابرش و گاودم سیه خایه و تند و پولادسم . فردوسی [ در وصف رخش رستم ]. || نفیر. که براد
گاودمفرهنگ فارسی عمید / قربانزادهبوق دراز شبیه دم گاو؛ نفیر؛ بوق: ◻︎ بزد نای زرین و رویینه‌خُم/ برآمد ز در نالهٴ گاودم (فردوسی: ۵/۲۶۸).
اجدملغتنامه دهخدااجدم . [ اِ دَ ] (ع صوت ) کلمه ای است که اسب را بدان زجر کنند تا پیش رود. و اصل آن هِجْدَم ْ باشد.