یحبورلغتنامه دهخدایحبور. [ ی َ ] (ع اِ) مرغی است . (منتهی الارب ). || بچه ٔ شوات و شوات نر. ج ، یَحابِر، یَحابیر. (منتهی الارب ) (آنندراج ). || (ص ) رجل یحبور؛ مرد شادمان . (منتهی الارب ).