گوده
لغت‌نامه دهخدا
گوده . [ دَ / دِ ] (اِ) در فرهنگ ترکی به معنی تن . (آنندراج ). || میان و کمر. گرده . || مغز و هسته . (ناظم الاطباء).
- گوده به حرام (گوده حرام ) ؛ تنبل و کاهل و هیچکاره . (ناظم الاطباء). یعنی از حرام تن و توش به هم آورده . (آنندراج ) :
حیف است که از دختر رز جویی کام
کاین فاحشه باشد از ذوات اعلام
تا کی سر خود به پای خم خواهی سود
تا چند کشی منت این گوده حرام ؟
- گوده به حرام (گوده حرام ) ؛ تنبل و کاهل و هیچکاره . (ناظم الاطباء). یعنی از حرام تن و توش به هم آورده . (آنندراج ) :
حیف است که از دختر رز جویی کام
کاین فاحشه باشد از ذوات اعلام
تا کی سر خود به پای خم خواهی سود
تا چند کشی منت این گوده حرام ؟
داراب بیک جویا (از آنندراج ).
