گفت و شنود
لغت‌نامه دهخدا
گفت و شنود. [ گ ُ ت ُ ش َ / ش ِ / ش ُ ] (ترکیب عطفی ، اِمص مرکب ) گفتن و شنودن . مباحثه . مکالمه . جر و بحث :
تااز برای گفت و شنود است خلق را
گوش سخن نیوش و زبان سخن گزار.
عمری گذشت و گفت و شنود تو رو نداد
ای بی نصیب گوشم و ای بی نوا لبم .
رجوع به گفت و شنید شود.
تااز برای گفت و شنود است خلق را
گوش سخن نیوش و زبان سخن گزار.
سوزنی .
عمری گذشت و گفت و شنود تو رو نداد
ای بی نصیب گوشم و ای بی نوا لبم .
عرفی (از آنندراج ).
رجوع به گفت و شنید شود.
