گشاده زبان

گشاده زبان . [ گ ُ دَ / دِ زَ ] (ص مرکب ) کنایه از مردم فصیح و بلیغ باشد. (برهان ). کنایه از فصیح زبان . (انجمن آرا). بافصاحت . طلق اللسان :
جوانی بیامد گشاده زبان
سخن گفتن خوب و طبع روان .

فردوسی .

گشاده زبان و جوانیت هست
سخن گفتن پهلوانیت هست .

فردوسی .

سخن گفت مرد گشاده زبان
جهاندار شد زآن سخن بدگمان .

فردوسی .

شکر او گویدی جهان شب و روز
همچو ما باشد ار گشاده زبان .

فرخی .

رجوع به گشاده و گشاده زبانی شود.