کیرخواره
لغتنامه دهخدا
کیرخواره . [ خوا / خا رَ / رِ ] (نف مرکب ) کیرخوار. مفعول . امرد. ج ، کیرخوارگان . (فرهنگ فارسی معین ). دشنامی است :
من و تایی دویی دگر با من
مانده زآن کیرخوارگان به عجب .
آفتابی و نور می ندهی
ابری ای کیرخواره زن ابری .
من و تایی دویی دگر با من
مانده زآن کیرخوارگان به عجب .
انوری (از فرهنگ فارسی معین ).
آفتابی و نور می ندهی
ابری ای کیرخواره زن ابری .
سعدی (هزلیات ).