کوردلی
لغتنامه دهخدا
کوردلی . [ دِ ] (حامص مرکب ) کورباطنی . (فرهنگ فارسی معین ). کوردل بودن :
زی گوهر باقی نکند هیچکسی قصد
کز کفوردلی شیفته بر دار فنااند.
رجوع به کوردل ، کورباطن و کورباطنی شود.
زی گوهر باقی نکند هیچکسی قصد
کز کفوردلی شیفته بر دار فنااند.
ناصرخسرو.
رجوع به کوردل ، کورباطن و کورباطنی شود.