کندهه
لغت‌نامه دهخدا
کندهه . [ ] (اِخ ) کندکوت . قلعه ای از شمال شرقی جزیره ٔ کوچ و این همان حصاری است که بهیم فرمانروای شهر «انهلواره » یا «نهرواله » چون خبر هجوم لشکر محمود را شنید بدانجا گریخت . سلطان محمود پس از انهلواره به شهر «مندهیر» که بیست و چهار هزار گز با کندهه فاصله داشت رفت و چون این شهر را مسخر ساخت به سوی سومنات راند. (از هشت مقاله ٔ فلسفی ص 8) :
حصار کندهه را از بهیم خالی کرد
بهیم را به جهان آن حصار بود مقر.
و رجوع به هشت مقاله ٔ فلسفی شود.
حصار کندهه را از بهیم خالی کرد
بهیم را به جهان آن حصار بود مقر.
فرخی (دیوان چ دبیرسیاقی ص 72).
و رجوع به هشت مقاله ٔ فلسفی شود.
