کباده

کباده . [ ک َ دَ / دِ ] (اِ) آلتی است آهنین که حلقه هایی مانند زنگ دارد و در زورخانه با آن ورزش کنند. (حاشیه ٔبرهان چ معین ) :
به کباده چو بری دست تو ای رشک ملک
چون کباده ست به خمیازه کشی کار فلک .

میرنجات (از آنندراج ).

تیر فلک در هوای آتش طبعت
پر بفکنده ست همچو تیر کباده .

کمال اسماعیل .

سختی رسد زد هر به سستی فتاده را
زنجیر آهنی به سر افتد کباده را.

ملاطغرا (از آنندراج ).

چاک چاک کباده ٔ مردان
زور سنگ و مخیرگردان .

اوحدی .

رجوع به کباده شود.