کاهنده
لغتنامه دهخدا
کاهنده . [ هََ دَ / دِ ] (نف ) کم گرداننده . کم کننده و نقصان دهنده :
به مردی فزاینده ٔ عز مؤمن
به شمشیر کاهنده ٔ کفر کافر.
|| کم شونده . رو به کاهش گذارنده :
گر فزونی نپذیرد جز کاهنده
چه همی بایدت این چونین افزونی .
|| میرنده . مردنی . ناپایدار :
همه دانش او راست ما بنده ایم
که کاهنده و هم فزاینده ایم .
رجوع به کاهش شود.
به مردی فزاینده ٔ عز مؤمن
به شمشیر کاهنده ٔ کفر کافر.
فرخی سیستانی .
|| کم شونده . رو به کاهش گذارنده :
گر فزونی نپذیرد جز کاهنده
چه همی بایدت این چونین افزونی .
ناصرخسرو.
|| میرنده . مردنی . ناپایدار :
همه دانش او راست ما بنده ایم
که کاهنده و هم فزاینده ایم .
فردوسی .
رجوع به کاهش شود.