کاتو

کاتو. [ ت ُ ] (اِخ ) (بزرگ ) کاتوی بزرگ یکی از معاریف روم قدیم است که در سال 235 ق .م . قدم بعرصه ٔ وجود نهاد و در 142 ق .م . بمرد. کاتو در زراعت و جنگ و حقوق به وطن خویش خدمات بسیار کرد و چون در سال 184 بمقام حکومت «احصاء» رسید در برانداختن زندگانی آمیخته بتجملی که مردم روم آغاز کرده بودند و موجب فساد آن شهر بود کوشش بسیار کرد. سپس از جانب روم مأمور شد که به افریقا رود و در اختلافی که بین «مازی نیسا» و کارتاژ (قرطاجنه ) پدید آمده بود حکم شد. کاتو چون در آن سفر عظمت و قدرت کارتاژ را مشاهده کرد و آن قدرت را منافی مصالح وطن خویش دید بمخالفت شهر مزبور کمر بست و آتش جنگ روم و کارتاژ را دامن زد. همیشه خطابه های خویش را در سنا بدین جمله ختم میکرد که «علاوه بر آنچه گفتم کارتاژ را نیز ویران بایدکرد» کاتو را کتاب گرانبهائی در «اساس روم » بوده است که اکنون در دست نیست لکن کتاب دیگر وی در باب «زراعت » موجود و از آثار ذیقیمت روم قدیم بشمار است . (تمدن قدیم ترجمه ٔ نصراﷲ فلسفی ص 493).