چامه گو
لغتنامه دهخدا
چامه گو. [ م َ / م ِ ] (نف مرکب ) چامه گوی . گوینده ٔ شعر. شاعر. سخنسرا. آنکه سخن منظوم سراید و کلام با وزن و قافیه سازد. سرودگوی . تصنیف ساز. || سرودخوان . غزل خوان . تصنیف خوان ، آنکه شعر و غزل به آواز خواند. کسی که سرود و تصنیف و غزل با آهنگ موسیقی خواند. ترانه خوان :
همه چامه گو سوفرا را ستود
ببربط همی رزم توران سرود.
و رجوع به چامه گوی شود.
همه چامه گو سوفرا را ستود
ببربط همی رزم توران سرود.
فردوسی .
و رجوع به چامه گوی شود.