چامه گوئی
لغتنامه دهخدا
چامه گوئی . [ م َ / م ِ ] (حامص مرکب ) چامه سرائی . سخن سرائی . شاعری . شعرگوئی . گفتن سخن منظوم و کلام موزون ومقفی . || سرایندگی . آوازه خوانی . خوانندگی شعر و غزل با آواز. خواندن شعر و تصنیف و سرود به آهنگ و در دستگاه موسیقی . و رجوع به چامه سرائی شود.
