پرکاه
لغتنامه دهخدا
پرکاه .[ پ َ رِ / ر رِ ] (اِ مرکب ) خرده ٔ کاه :
فی المثل هر که خوشه ای شکند
پر کاهی ز خرمنی بکند.
پر کاهم [ برگ کاهم ]من به پیش تندباد
می ندانم تا کجا خواهم فتاد.
فی المثل هر که خوشه ای شکند
پر کاهی ز خرمنی بکند.
نظامی .
پر کاهم [ برگ کاهم ]من به پیش تندباد
می ندانم تا کجا خواهم فتاد.
مولوی .