پربار
لغتنامه دهخدا
پربار. [ پ ُ ] (ص مرکب ) (درخت ...) بسیاربار. بسیارمیوه . مقابل کم بار :
تا بگفتاری پربار یکی نخلی
چون بفعل آئی پرخار مغیلانی .
|| که شار و غِش بسیار دارد (زر و سیم و غیره ).
تا بگفتاری پربار یکی نخلی
چون بفعل آئی پرخار مغیلانی .
ناصرخسرو.
|| که شار و غِش بسیار دارد (زر و سیم و غیره ).