پاکیزه جان

پاکیزه جان . [ زَ / زِ ] (ص مرکب ) پاک جان . پاک درون . پاک باطن . دارای روح پاک . روشن بین :
چنان پاک تن بود و پاکیزه جان
که بودی بر او آشکارا نهان .

دقیقی .

|| (اِ مرکب ) جان ِ پاک .جان ِ پاکیزه :
اگر زین پیش تن بودم کنون پاکیزه جان گشتم
بمن شادی کند شادی که شادی را روان گشتم .

فرخی .