پاکیزه تن
لغت‌نامه دهخدا
پاکیزه تن . [ زَ / زِ ت َ ] (ص مرکب ) پاک بدن . پاک تن . || عفیف . پارسا :
وزان پس چنین گفت کای پهلوان
توپاکیزه تن باش و روشن روان .
چنین داد پاسخ بدان انجمن
که شاهی بدانجاست پاکیزه تن .
که پاکیزه چهرست و پاکیزه تن
ستوده به هر شهر و هر انجمن .
وزان پس چنین گفت کای پهلوان
توپاکیزه تن باش و روشن روان .
فردوسی .
چنین داد پاسخ بدان انجمن
که شاهی بدانجاست پاکیزه تن .
فردوسی .
که پاکیزه چهرست و پاکیزه تن
ستوده به هر شهر و هر انجمن .
فردوسی .
