پاکدست
لغتنامه دهخدا
پاکدست . [ دَ ] (ص مرکب )درستکار. با صحّت عمل . مقابل ناپاکدست :
نبیره ٔ جهاندار هوشنگ هست
همان راد و بینادل و پاکدست .
گشاده زبان و دل و پاکدست
پرستنده ٔ شاه و یزدان پرست .
سر بسر دعویست مرد امر و معنی دار کو
تیزبینی پاکدستی رهبری غمخوار کو.
نبیره ٔ جهاندار هوشنگ هست
همان راد و بینادل و پاکدست .
فردوسی .
گشاده زبان و دل و پاکدست
پرستنده ٔ شاه و یزدان پرست .
فردوسی .
سر بسر دعویست مرد امر و معنی دار کو
تیزبینی پاکدستی رهبری غمخوار کو.
سنائی .