وسیم
لغتنامه دهخدا
وسیم . [ وَ ](ع ص ) وجه وسیم ؛ روی نیکو. (مهذب الاسماء). || خوب روی . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).جمیل . خوب صورت . (غیاث اللغات ). گویند: فلان وسیم ؛ ای حسن الوجه . (منتهی الارب ) (آنندراج ). ج ، وسماء، وسام .(منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) :
قسیم جسیم بسیم وسیم .
|| زیبا. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). خوش منظر. (فرهنگ فارسی معین ). || نشان کرده . (آنندراج ). نشان کرده شده . (غیاث اللغات از صراح ). داغ نهاده .
قسیم جسیم بسیم وسیم .
(گلستان و بوستان سعدی ).
|| زیبا. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). خوش منظر. (فرهنگ فارسی معین ). || نشان کرده . (آنندراج ). نشان کرده شده . (غیاث اللغات از صراح ). داغ نهاده .